Verslag Elfstedentocht: 12 vrouwen, 240 kilometer fietsen, 1 doel
Samen met elf vriendinnen stapte ik op de fiets voor een bijzonder avontuur: de Elfstedentocht. Niet op het ijs, maar op de weg, door weer en wind, drie dagen lang – 240 kilometer fietsen langs de Friese elf steden. Niet alleen voor de sportieve uitdaging, maar voor een prachtig doel: geld inzamelen voor de inrichting van het science-lokaal voor de Victoria Friendly Montessori school op Rusinga Island. Een plek waar onderwijs toekomst maakt, net zoals deze tocht ons samenbracht in iets dat groter was dan onszelf.
We kennen elkaar al meer dan 30 jaar en zijn een hele diverse groep. Ook op sportgebied. Sommigen van ons zijn fervente sporters, anderen hadden tot voor kort zelden meer dan een paar kilometer gefietst. Maar juist dat maakte de voorbereiding zo bijzonder. We trainden, lachten, twijfelden, kochten zadelpijncrème en deelden tips. Er ontstond iets moois in de aanloop: verbondenheid. Niet omdat we allemaal even snel fietsten, maar omdat we er allemaal voor gingen – samen, met humor, doorzettingsvermogen en steeds met het doel in zicht.
De tocht zelf was… fantastisch. Prachtige landschappen, straffe wind, eindeloze dijken en het typerende Friese vlakke land. Maar het mooiste zat ‘m in de manier waarop we het deden: als één team. Als iemand er even doorheen zat, was er altijd een ander die moed insprak, een energiereep deelde, of voor je ging fietsen zodat je uit de wind kon blijven. We vierden elke stad die we passeerden als een kleine overwinning.
Er waren momenten van pure lol (zingen op de fiets, flauwe grappen, een speech bij het ontbijt), maar ook momenten van strijd: zere benen, koude handen, de wind die recht in je gezicht stond. En toch: niemand viel af. We haalden elkaar erdoorheen, steeds opnieuw.
Wat deze tocht echt bijzonder maakte, was ons gezamenlijke doel. We fietsten niet alleen voor onszelf, maar voor de kinderen op Rusinga Island – voor wetenschap, kennis, en nieuwsgierigheid. Elke kilometer, elke blaar, elke lach en elke traan bracht ons dichter bij een lokaal waar straks leerlingen leren over wat ons in de eerste plaats samenbracht: wetenschap. En dat gaf vleugels, ook op de zwaarste stukken van de route.
Toen we na drie dagen de eindstreep haalden, was de ontlading groot. We waren moe, trots, en bovenal dankbaar. Voor onze vriendschap. Voor ons lichaam dat dit aankon. En voor de kans om samen iets te betekenen voor een ander.
De Elfstedentocht werd voor ons meer dan een sportieve prestatie. Het werd een symbool voor verbondenheid, veerkracht en betrokkenheid. Twaalf vriendinnen. Eén doel. En een herinnering voor het leven.
